Η πέτρα θα ξαναπέσει για τον φορέα μας.

 

Η πέτρα θα ξαναπέσει. 

Καινούργιο έτος και 9 περίπου μήνες όπου αποχώρησα. Κάτι πρέπει να γράψω. Εγώ θα πω την γνώμη μου, θα δείξω τα λάθη, αυτά που νομίζω εγώ για λάθη, μπορεί και να κάνω λάθος, χωρίς να είμαι με κανέναν μαλωμένος. Έως τώρα τουλάχιστον.

Έγινε κάποια ενέργεια ώστε να μην πάθει το ΥΣΕΕ τα ίδια σε μερικά χρόνια, τα ίδια δηλαδή που βιώνει τώρα και 30 χρόνια; Δημιουργήθηκε θρησκευτικό οργανόγραμμα, και να μπει σε λειτουργία, όπως είχα προτείνει;

Μήπως και οι δύο (ίδιες-διαφορετικές) πλευρές συνεχίζουν με την ίδια σκέψη, ότι απλώς οι άλλοι ήταν λάθος και ότι προχωράνε τώρα με τους σωστούς και επειδή είναι με τους σωστούς ποτέ ξανά δεν θα εμφανιστούν κάποιοι λάθος; 

Να θυμίσω ότι πριν καιρό οι σημερινοί λάθος, για τον καθένα, ήταν οι τότε σωστοί και αυτό δεν έχει συμβεί μόνο μια φορά.

Μήπως τελικά δεν είναι τα άτομα το θέμα αλλά ο τρόπος λειτουργίας; Οργανωτικά, παράδειγμα, η Ορθοδοξία δεν πρόκειται να πάθει τίποτα, όσοι και αν από τα στελέχη της φύγουν από αυτή τη ζωή, όσοι και αν διαφωνούν με τους υπόλοιπους. Εμείς;

Δυστυχώς τα προσωπικά είναι πάνω από το γενικό σκοπό. Θα μπορούσε να βρεθεί τρίτη ενναλακτική λύση αλλά δεν την ήθελε κανείς. Προσπάθησα να κάνω την σύνδεση τότε αλλά τίποτα.  

Είναι εύκολο κανείς να νομίζει ότι αγωνίζεται για κάτι και να νιώθει αγωνιστής. Δεν κερδίζονται όμως τόσο σοβαροί αγώνες με το συναίσθημα και την αόριστη ικανοποίηση ότι κάτι γίνεται, ειδικά  με τους ασταμάτητους κυκλικούς εγκλωβισμούς. 

Αυτό το «πάμε δυνατά από την αρχή» και πάλι και πάλι. Γνωριζόμαστε, γινόμαστε πολλοί, παρά γνωριζόμαστε και ξανά γινόμαστε λίγοι. Στο ίδιο έργο θεατές, έχοντας κοντή μνήμη.

Ο κόσμος, μας βλέπει με την ίδια διάθεση για κοροϊδία που έβλεπε την κατάσταση που ήταν πριν λίγο καιρό στο Σύριζα. 

Εμείς όμως δεν είμαστε κόμμα που και να διαλυθεί δεν τρέχει και τίποτα αλλά το αποτέλεσμα της προσπάθειας αιώνων. Αιώνων. 

Υπάρχουν εκεί έξω χιλιάδες, αρκετές χιλιάδες, της Ελληνικής Θρησκείας που γελάνε και στεναχωριούνται. 

Δεν λογαριάζω τους 80 από εδώ και τους 80 από την άλλη που κάνουν λαικ, μόνιμα, αντίστοιχα. 

Δεν γίνεται να αποφεύγετε, όλοι, την πραγματικότητα.

Ποια είναι αυτή;

Ότι οπωσδήποτε πρέπει να υπάρχει ΕΝΑΣ βασικός οργανωμένος φορέας για να στέκεται απέναντι σε αυτό που ελέγχει, κατατρώει τον Ελληνισμό, τώρα και κάτι αιώνες, αλλά και να κατανοηθεί ότι θα υπάρξουν(θέλουμε δεν θέλουμε) και άλλες Ελληνικές φωνές οργανωμένες ή όχι, μικρές ή μεγάλες. 

Πρέπει βέβαια αυτός ο Βασικός οργανωμένος φορέας να λειτουργεί σαν θρησκεία με όλα τα απαραίτητα τμήματα λειτουργίας του. Πειθαρχικό, εκτελεστικό, αξιολόγησης, να υπάρχει τρόπος εκλογής της κάθε οργανικής θέσης,  κάτι σαν εκκλησία του δήμου για προτάσεις και ότι άλλο χρειάζεται. 

Δεν γίνεται να λειτουργεί σαν εταιρεία όπου 6-10 άτομα αποφασίζουν για τα πάντα(πραγματικά είναι άσχετο το πόσο ικανά ή όχι είναι αυτά τα άτομα, τα άτομα φεύγουν και έρχονται) και ούτε θα λύσει τίποτα το ότι θα υπάρξουν και άλλες ίδιου στυλ εταιρείες. 

Επίσης πρέπει να έχει σχέδιο, κανόνες ως προς την επαφή με τις άλλες ομάδες, να έχει ορίσει όρια ως προς το ποια μπορεί να θεωρηθεί άλλη ομάδα με διαφορετικά χαρακτηριστικά και ποια εντελώς άσχετη.

Αλλά όποιος νομίζει ότι μπορεί να πορευτεί χωρίς να κατανοήσει, δεχτεί, ότι θα υπάρχουν και τα δύο αυτά(κεντρικός φορέας και άλλες φωνές), θα βρίσκει συνεχώς το πρόβλημα μπροστά του και πάντα θα ρίχνει τις ευθύνες σε κάποιους λάθος ανθρώπους. 

Δεν λέω να συμφωνήσουμε με άλλους, ούτε ότι ο φορέας θα έχει την ευθύνη για την κάθε ίσως μεμονωμένη ή ομαδική ανοησία, άγνοια. 

Το αδιέξοδο όμως δεν σβήνει την πραγματικότητα. 

Πρέπει να υπάρχει ένας βασικός φορές και (λάθος ή σωστό) θα υπάρξουν πολλές άλλες φωνές και όσο απομακρυνόμαστε από αυτές, τόσες περισσότερες θα εμφανίζονται. Φυσικά και δεν μιλώ για συμπόρευση ή αποδοχή αλλά για ασταμάτητη επαφή.

Λύση λοιπόν.

Τίποτα δεν λύνεται με κλειδωμένες πόρτες, ούτε από την άλλη μεριά βέβαια με το «ότι νάνε», με το «Μπάτε Σκύλοι Αλέστε» που λέμε στην Κρήτη ή ότι γουστάρει ο καθένας.

Χρειάζεται συνεχής επαφή με την πραγματικότητα ώστε να βρίσκουμε λύσεις, προσωρινές ή μόνιμες.

Πάντα βρίσκαμε χρυσές τομές, κανόνες, μπορούμε και σήμερα.

Αυτός που έχει την δύναμη, την γνώση, ειδικά την σοβαρότητα, δεν θα πρέπει να φοβάται την επαφή.

Εγώ συνεχίζω να προτείνω ότι πρέπει να αυξηθεί η θέση, η δομή, η οργάνωση του φορέα και να αποδεχτεί, ψάχνοντας λύσεις, ότι έτσι και αλλιώς θα υπάρχουν και άλλες παρουσίες που στην τελική έχουν ανάγκη αυτές οι παρουσίες, χωρίς να το γνωρίζουν, την πραγματική επαφή με τον Βλάση Ρασσιά και την ΕΕΘ, επειδή πολλοί από αυτούς νομίζουν ότι την έχουν αλλά δεν την έχουν. 

Τι κάνουμε λοιπόν; Πάμε εκεί που μας θέλουν, προς την γραφικότητα, σε παρέες που λένε ύμνους, κάνουν εκδρομές ή σε αυτό που ήθελε ο Βλάσης, την θεσμική αναγνώριση της θρησκείας του Έλληνα; 

Φυσικά οι παρέες είναι θεμιτές αλλά δεν προσφέρουν πολλά αν δεν έχουμε θεσμική παρουσία.

Μια πανελλήνια θεσμική δύναμη όπου θα υπερασπίζεται, προβάλει τα Ελληνικά ιδεώδη, την Θρησκευτική κοσμοαντίληψη μας, όπου ο μέσος νεοέλληνας δεν γνωρίζει ούτε κατά 0.0001%;  Ακόμα νομίζει, λόγω της Ορθόδοξης παιδείας μας, ότι η θρησκεία του Ελληνα είναι κάτι θεϊκά πρόσωπα που κατοικούν στο βουνό και ο ένας πετά κεραυνούς και ο άλλος τρίαινες; 

Θα φέρουμε τελικά την Ελληνική Αναγέννηση στην Ελλάδα; 

Τι γίνεται λοιπόν; Που πάμε; 

Λύση!

Αν δεν γυρίσουν πολλά ανάποδα θα ξανά τοποθετηθώ με το 2015 μ.χ.χ, για όσους ενδιαφέρει η γνώμη μου βέβαια.

Και μην ξεχνάμε, πρέπει να διασωθεί μέσω ατόμων, η θρησκευτική μας κοσμοαντίληψη. Είναι ελάχιστοι. 

 Εκεί έξω οι περισσότεροι εθνικοί, πλέουν μεταξύ, μαγικών λέξεων, μαγικών αριθμών, μυστικών που ανακαλύφτηκαν από την ερμηνεία των μύθων μας, από μαγικά αίματα και άλλα πολλά! Δεν πρέπει να καταντήσουμε σαν μια άλλη Ορθοδοξία με άλλο όνομα, θεούς και άλλες δεισιδαιμονίες.