Η Τρέλα του σκέτου δικαιώματος και η εξαφάνιση της σημασίας.

Χάσαμε την ουσία, τη σημασία. Χάσαμε αυτό που γιαυτό αγωνίστηκαν στην Αναγέννηση, στον διαφωτισμό, αυτό που δημιούργησαν οι προγονοί μας. Τώρα μας έμεινε μόνο το <<σκέτο δικαίωμα>>. Δεν έχει σημασία πια τίποτα, απλώς να έχω δικαίωμα να κάνω αυτό που <<υποτίθεται θέλω>>.

Ακούς <<να κάνει ότι θέλει>>, <<προσωπική επιλογή>>. 

Ο άλλος έχει δικαίωμα να φορά σταυρό, να είναι φανατικός Χριστιανός και την ίδια στιγμή να είναι Ιατρός ή ηθοποιός ή δικαστής ή στολισμένη ή να κάνει έρωτα. 

Μπορώ να γράψω πολλά ή. 

Η απόλυτη παράνοια. Φυσικά μιλώ για την παράνοια και όχι ότι θα έπρεπε να απαγορεύεται, αυτές είναι μονοθεϊστικές πρακτικές. 

Αλλά δεν έχει σημασία που είναι παράνοια διότι όλοι συγκεντρώνονται <<στο σκέτο δικαίωμα>>. 

Το βασικό θέμα, το οποίο οφείλεται στην έλλειψη Ελληνισμού, στην έλλειψη αντίληψης, είναι <<το τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε κάτι>>. Τι είναι αυτό που ελέγχει την κρίση μας και μας κάνει να πιστεύουμε ότι αυτό που κάνουμε είναι επιλογή μας, δικαίωμα μας και όχι απόφαση άλλων και όχι δικιά μας; 

Η Μπούρκα, η Μαντίλα δεν είναι επιλογή ενδυμασίας, είναι στάμπα υποταγής σε ένα θρησκευτικό σύστημα που σε θέλει μη άνθρωπο, μακριά από το φυσιολογικό. Το πρόβλημα είναι ο μονοθεϊσμός και όχι μόνο το ένα παρακλάδι του, το Ισλάμ. Ακριβώς το ίδιο είναι και το άλλο, ο χριστιανισμός. 

Η διαφορά τους σήμερα είναι ότι ο δεύτερος έχει ηττηθεί από μια Ελληνική Αναγέννηση και δεν μπορεί να κάνει αυτά που πραγματικά πιστεύει. Μας το θυμίζουν όμως συχνά πυκνά οι ιερωμένοι τους, όπως αυτός της Δωδώνης. Δεν είναι διαφορετικοί, απλώς ο ένας είναι ελαφρώς ηττημένος και το παίζει προοδευτικός. 

Ίδιο σκοτάδι είναι και δεν μπορούν να ξεγελάσουν πια κανέναν που έχει λίγο ελευθερωθεί η αντίληψη του.