Το σκοτεινό.

 Μας ζήλεψε, μας μίσησε, θέλησε να μας σβήσει.

Έζησε γνήσια, σκοτεινά, μέχρι την αναγέννηση.

Με δύο πρόσωπα μετά προχώρησε, για να γλυτώσει, να μην αφανιστεί.

Με το ένα το μοναχικό και το άλλο το χαμογελαστό.

Το ένα μαύριζε τους αιχμαλώτους, το άλλο έβαφε λευκή την προσέλκυση, την παγίδα.

Το ένα πρόσωπο έλεγε αυτά που αιώνες λέει.

Το άλλο, με Ελληνικά μπέρδευε, ομόρφαινε τα λόγια του, για σκοπό σκοτεινό, μη Ελληνικό.

Με το σκοτεινό ζει με το χαμογελαστό διαφημίζει, αμύνεται.

Πώς θα ξεσκεπαστεί; Πώς θα φανερωθεί; Η μάχη χαμένη φαίνεται.

Χαμένη όπως του Μαραθώνα, της Σαλαμίνας.

Όπως του Ιουλιανού, του Γεμιστού, του Ρασσιά και όλων των άλλων.

Το έργο των ηρώων μας, πάλι με δύο πρόσωπα κρίνει.

Με το ένα, το υποκριτικό, το φανερό, που μάταιο το έργο τους βγάζει,

και με τ΄άλλο, το φοβισμένο, το γνήσιο, που με τρόμο το κοιτά.

Με αγωνία αναρωτιέται, έχει το έργο τους τη δύναμη, το φως να ξαναφέρει;

Ο φόβος του μεγάλος, αλλά αν και φανερός,

δύσκολα γίνεται αντιληπτός, από τα μάτια των Ρωμιών.

 Πλήθων T.